A Piece of Mountain Translated by Sophie Atkins

A Piece of Mountain

By: Sholeh Rezazadeh 

Translated by: Sophie Atkins 

There’s snow on the Mishoodaghi mountains. The sun is shining on my face and the cool mountain breeze blows across my cheeks. From where I’m standing, I see veins of snow like fingers slowly tightening their grip around the mountain’s wrinkled neck. We’ve laid out a large rug on the grass and I can hear women laughing and talking, children screaming and playing. My mother, grandparents, aunts, uncles and their children, everyone’s here. Like all Iranians, we’ve come together to celebrate Nature Day, the thirteenth day of spring. Everyone has to go out into the countryside and stay there until the sun sets. We’re expected to have a barbeque, drink tea, and sit around the fire and sing, whatever the weather.

I can hear my mother laughing with the other women and I look at my little nephew nestled in his mother’s arms. She’s wrapped him in a blanket and gives him big fat kisses. I look around for my father. He’s gone off to find herbs to put in the tea or add to the salads. My back hurts. I feel a sharp metal spoon scraping at my insides and I think of the destruction taking place in my body, an internal war that’s been raging every month now for a while. My uncle hands me a cup of tea and asks why I’m so tired. I shake my head with a smile. My cousin who is two years older than me asks me if I’m ill. I drink my tea. “No, I’m not ill,” I tell her.

Some boys my own age are playing volleyball and whispering in each others’ ears. My aunt points and says: “Go and play with them.”

I shrug.

“My guess is you’re in love! Well? Am I right?” she asks in a kind voice.

“No,” I laugh.

Without taking her eyes off me, she yells over to my mother: “Why is your daughter all hunched up?”

My mother who is in the middle of telling my uncle an exciting story looks at us and says, “Arghavan’s just like her father. She doesn’t really like socialising. She’s always quiet in a crowd.”

The spoon scrapes at my body again. I stand up, shout “Baba!” a couple of times, and look around. A boy yells, “Watch out!” and a ball hits the ground next to me. I pretend not to have noticed and walk on. After a little while, I go back to the rug and lie down, pulling a blanket over my head. Then, suddenly, I hear my father calling my name. I take the blanket off my head and get up.

“Come here! I want to show you something!” he says. I follow him, without asking why. I hold his hand. The warmth and the softness of his palms lessens my pain. The smell of fire, rice and kebabs fills the air. Colourful teapots sit on different-sized samovars. I can hear babies crying, people laughing, and music playing. The trees are in full bloom and the grass has taken on a shade of light green. I avoid making eye contact with people. I’m worried they’ll be able to tell from my face and the way I’m walking what’s going on inside of me.

We have a room at home with a heavy brown door where my father mostly sits and reads poems. Even when we have guests he’ll go and sit in there. Sometimes I feel sad when he excuses himself and goes to that room after only a short conversation with our guests – usually my mother’s friends or family. But recently I’ve come to understand that people make him tired, and he seeks refuge in that room with his books, or in the mountains, away from anything that has a tongue. It’s as though the heavy brown door separates two worlds. One world is full of dull, tedious conversations, and the other is full of silence and stories. 

We walk quite a long way and then we see some big round tents surrounded by sheep and goats. My father says they’re nomads. He points to one of the tents: “Look, that’s their house.” He motions to the surrounding mountains and grassy plains: “This is their garden. Look how rich they are and what good taste they have.”

A woman waves at us. She’s wearing a long, colourful dress and a flowery scarf wrapped around her head and face. The closer we get, the better we can see the tents. They are made of straw and animal hides. In front of the tents, children are playing, and a few women are milking goats. The woman who waved at us invites us in for a cup of tea. The tent is full of colourful kilims and rugs which are decorated with deer, goats, trees and flowers. In the back of the tent, a girl my age sits weaving at a loom with a frame made of branches. Her long plaits stick out from under her flowery scarf. She looks up briefly and then carries on weaving. Her cheeks are red, and her fingers deftly tie colourful knots. There are cooking utensils all over the place and a smell of raw wool and fresh cheese. The woman brings us two cups of tea and some sugar cubes on a small wooden tray and sits down next to us on the rug. 

I look at the girl and hope she’ll come and drink tea with us. My father strokes a red leaf on the rug. Is there a war raging inside the girl too? She’s sitting up straight which suggests she’s not afraid of anyone noticing her small breasts, or maybe she’s just too young. The only sound to be heard is the girl using an iron comb to push the knots into place. I drink my tea. I can’t feel the metal spoon anymore. My father’s hand has moved from the leaf to a blue bird. What animal is the girl weaving right now? How many animals does she know?

“Are the rugs for sale?” my father asks, without taking his eyes off the bird.

“Yes, but not all of them,” says the woman.

“Which did your daughter make?” I ask quietly.

The woman shows me a rug depicting a goat standing on a rock looking into the distance. My father buys the rug, and the girl smiles at us.

On the way home, while I sit in the back seat staring out of the car window, I think about the rug on my lap. We don’t often go hiking in the mountains. “I’ll miss the mountains,” I say to my father. 

“You can’t take the mountains home with you, but wherever you are, like a flying carpet, this rug will take you back to the tent and our day in the mountains.” 

The sun’s orange fingers rest on my hand, and I think about the young girl in the mountains, silently weaving flying carpets.

Er ligt sneeuw op de toppen van het Mishoodaghigebergte. De zon schijnt op mijn gezicht en de koele bergwind waait langs mijn wangen. Vanwaar ik sta zie ik sneeuwaders die als vingers langzaam de gerimpelde nek van de berg grijpen. We hebben een groot tapijt op het gras gelegd en ik hoor vrouwen lachen en praten, kinderen schreeuwen en spelen. Mijn moeder, mijn grootouders, tantes, ooms en hun kinderen, ze zijn er allemaal. Onder het voorwendsel van de Natuurdag, de dertiende dag van de lente, zijn we, zoals alle andere Iraniërs, bijeengekomen. Iedereen moet in de natuur zijn en daar blijven tot zonsondergang. We moeten barbecueën, theedrinken, rond het vuur zitten en zingen, ongeacht wat voor weer het is.

Ik hoor mijn moeder lachen met andere vrouwen en kijk naar mijn kleine neef, die zichzelf in de armen van zijn moeder heeft genesteld. Ze heeft een deken om hem heen gewikkeld en geeft hem dikke kussen. Ik zoek met mijn ogen mijn vader. Hij is bladeren gaan zoeken die in de thee kunnen worden verwerkt of in salades kunnen worden gebruikt. Mijn rug doet pijn. Ik voel een scherpe metalen lepel die in mijn buikwand krast en denk aan de afbraak die zich in mijn lichaam voltrekt, een oorlog die sinds enige tijd maandelijks in mij woedt.

Mijn oom geeft me een kop thee en vraagt waarom ik zo moe ben. Glimlachend schud ik mijn hoofd.

Mijn nicht, die twee jaar ouder is dan ik, vraagt of ik ziek ben. Ik drink mijn thee: ‘Nee, ik ben niet ziek.’

Jongens van mijn leeftijd volleyballen samen of fluisteren in elkaars oren. Mijn tante wijst naar ze: ‘Ga ook met ze spelen.’

Ik haal mijn schouders op.

‘Ik gok dat je verliefd bent geworden! Nou? Is het zo?’ vraagt ze met een zachte stem.

‘Nee,’ antwoord ik lachend.

Zonder haar blik van me af te wenden schreeuwt ze tegen mijn moeder: ‘Waarom zit je dochter ineengedoken?’

Mijn moeder, die bezig is een spannend verhaal te vertellen aan mijn oom, kijkt ons even aan en zegt: ‘Net als haar vader houdt Arghavan niet van gezelligheid. Ze is altijd stil in de menigte.’

De lepel krast weer in mijn lichaam. Ik sta op. ‘Baba!’ roep ik paar keer en ik zoek om me heen.

‘Pas op!’ schreeuwt een jongen en er valt een bal naast me op de grond. Ik doe alsof ik niets heb gezien of gehoord en loop verder. Na een tijdje keer ik terug naar het tapijt en ga ik liggen, terwijl ik mijn hoofd met een deken bedek. Dan hoor ik opeens mijn vader mijn naam roepen. Ik trek de deken van mijn hoofd af en sta op.

‘Kom, ik wil je iets laten zien!’ zegt hij tegen me. Zonder iets te vragen ga ik met hem mee. Ik houd zijn hand vast, de zachtheid en warmte van zijn handpalm verminderen mijn pijn. Overal hangt de geur van vuur, rijst en kebab. Op de grote en kleine samowars staan kleurrijke theepotten. Er zijn huilende baby’s en lachende mensen te horen en er klinkt muziek. De bomen zijn tot bloei gekomen en het gras heeft zich in het lichtgroen gestoken. Ik vermijd oogcontact met mensen. Ik ben bang dat ze aan mijn gezicht en loop zullen zien wat zich in mij voltrekt.

We hebben thuis een kamer met een dikke bruine deur, waarin mijn vader meestal wat gedichten zit te lezen. Ook als we bezoek hebben, zit hij daar. Soms maakt het me verdrietig dat hij zich, na een kort gesprek met gasten, die meestal vrienden of familie van mijn moeder zijn, excuseert en naar die kamer gaat. Maar sinds kort begrijp ik dat hij moe wordt van de mensen en zijn toevlucht in de kamer zoekt, in de boeken, in de bergen en in alles wat geen tong heeft. Het is alsof die dikke bruine deur twee werelden scheidt. Een wereld vol herhalende en saaie gesprekken, en een wereld vol stilte en verhalen.

Na een lang stuk te hebben gelopen zien we grote ronde tenten omringd door schapen en geiten. Volgens mijn vader zijn het nomaden. Met zijn hand wijst hij naar een van de tenten: ‘Kijk eens, dit is hun huis.’ Hij gebaart naar de omgeving vol bergen en grasvlaktes: ‘Dit is hun tuin. Zie je hoe rijk ze zijn en hoeveel smaak ze hebben?’

Een vrouw zwaait naar ons. Ze draagt een lange kleurige jurk en heeft een bloemensjaal om haar hoofd en mond geslagen. Hoe dichterbij we komen des te beter de tenten te zien zijn. Ze zijn gemaakt van stro en dierenhuiden. Buiten de tent spelen kinderen en melken vrouwen een paar geiten. De vrouw die naar ons zwaaide, nodigt ons uit voor een kopje thee.

De tent ligt vol met gekleurde tapijten en kelims. Tapijten waarop herten, geiten, bomen en bloemen staan. Er staat een weefgetouw in een hoek van de tent met een frame gemaakt van boomstammen, waarachter een meisje van mijn leeftijd zit te weven. Haar lange gevlochten haar steekt onder haar bloemensjaal uit. Na een korte blik op ons weeft ze verder. Haar wangen zijn rood. Haar vingers maken heel snel kleurige knoopjes. Er ligt overal kookgerei en in de tent hangt een geur van ingelegde wol en jonge kaas. De vrouw brengt ons twee koppen thee en een paar klontjes suiker op een klein houten dienblad en gaat naast ons op het tapijt zitten

Ik kijk naar het meisje en hoop dat ze ook met ons thee zal komen drinken. Mijn vader streelt een rood blad op het tapijt. Woeden in het meisje ook oorlogen? Het feit dat ze rechtop zit betekent dat ze niet bang is dat anderen haar kleine borsten zullen opmerken, of is ze gewoon nog te jong? Het enige geluid dat af en toe te horen is, komt van een ijzeren kam waarmee het meisje de knoopjes in een rij zet. Ik drink mijn thee, de metalen lepel voel ik niet meer. Mijn vaders hand is van het blad naar een blauwe vogel verschoven. Welke dieren is het meisje aan het weven? Hoeveel dieren kent ze?

‘Zijn de tapijten te koop?’ vraagt mijn vader zonder zijn blik van de vogel af te nemen.

‘Ja, maar niet allemaal!’ zegt de mevrouw.

‘Welke heeft uw dochter gemaakt?’ vraag ik zachtjes.

De vrouw toont me een tapijt waarop een geit is afgebeeld die op een rots staat en in de verte staart. Mijn vader koopt het tapijt, het meisje lacht ons toe.

Op de terugweg naar huis, terwijl ik op de achterbank van onze auto naar buiten zit te staren, denk ik aan het tapijt dat op mijn schoot ligt. Het gebeurt niet zo vaak dat we de bergen beklimmen. ‘Ik zal de bergen missen,’ zeg ik tegen mijn vader.

‘Je kunt de bergen niet mee naar huis nemen, maar als een vliegend tapijt neemt dit tapijt je mee naar deze dag, de bergen en die tent, waar je ook bent.’

De oranje vingers van de zon liggen op mijn handen en ik denk aan een meisje tussen de bergen dat zonder woorden vliegende tapijten weeft.

Sophie Atkins works as an audiovisual and literary translator from Dutch and Swedish to English. In 2020, she was selected to take part in Crossing Border Festival in The Hague, and a mentorship programme hosted by the Translators House in Amsterdam, funded by the Dutch Foundation for Literature, during which time she translated short stories by Sholeh Rezazadeh. She is based in the UK.

Sholeh Rezazadeh is a poet and author. She came to the Netherlands in 2015. Before that she lived in Iran. In November 2019 she won the El Hizjra dutch Literature Prize for poetry. She was Writer in Residence during Crossing Border Festival in The Hague. ‘De hemel is altijd paars/The Sky is Always Purple’ is her debut dutch novel published in March 2021.