A short story by Fereshteh Ahmadi Translated by Siavash Saadlou

Heatstroke

I marry a blond man. When I kiss him on the lips, he wipes his mouth with the back of his hand. Flowers of all colors rain down from the sky, and the sound of cheers and applause begins to rise. My wedding dress is strapless, and I have delicate, tanned shoulders. The groom is wearing a black suit and a red tie. The good thing about this wedding is that it doesn’t cost me a dime, and I get fifteen thousand as gifts on top of it.

We head to a grand hall and dance the twist. I’m not very agile; I must follow a specific rhythm. The rhythm has sudden shifts, and I can’t keep up with it for the most part. Little by little I improve. My score is average. Overall, I’m not particularly gifted when it comes to dancing. It’s all about being nimble and grasping the rhythm, but I’m too flustered.

After a few paychecks, bonuses, and a hefty loan, I’m able to buy a house. When buying, I only focus on the appearance. Later, I realize I should have paid closer attention to its added value, taxes, and other codes, as these determine whether I’ll make a good profit when selling the house. Oblivious to all this, I pick a house with a blue slanted roof and an enormous brick chimney. It feels like it would have a large, warm fireplace. It has a small garden enclosed by a wooden fence, and the porch is separated from the yard by four steps. I don’t know why, but I hand the key to my blond husband. He jumps up and down with joy and spins around merrily.

Then I have children—twins. For each child, I receive ten thousand. Everything is going well until I have to change my job. I’m a successful veterinarian earning $100,000, but suddenly, I find myself in a position where I’m forced to choose between being a hairdresser or a secretary. Although taxes eat up so much of my income, it’s still incomparable to the 30,000 a secretary or the 40,000 a hairdresser makes. Nevertheless, they hand me a comb and scissors, and I become a hairdresser.

I save a bit of money and pay off some of the home loan, but things start to spiral downward. Nothing catastrophic has happened yet, but I feel anxious and insecure. I’ve been this way since childhood. I have this silly superstition that once things start going wrong, they’ll keep getting worse until it’s irreparable.

I resent my hasty decisions. I’m reckless and irresponsible when making choices. That’s why I accept a suggestion to buy shares in a company all based on my gut feelings and worries, without using my head. I invest all my savings in stocks, and when the company goes bankrupt, I’m forced to sell my house. Just like that, my house with the blue roof vanishes into thin air.

I shouldn’t despair. Maybe my luck will turn around. I recall the principles of positive thinking I recently read in a book. I must focus only on good things and not let my mind dwell on misfortunes. I shouldn’t ignore life’s small blessings, no matter how small. Blessings? Like my kids, maybe? Or even my husband? Or… I think of a neighbor who recently discovered a tumor in their brain and realize: At least we don’t have tumors in our heads. I say aloud, “No tumor.” And just like that, it feels like good fortune falls from the sky—manna from heaven arriving in the form of backpay and a gift for the birth of my third child.

I take a few deep breaths and try to shoo away negative thoughts, letting good ones take flight. I chant under my breath: “Home… home… home.” I need to reclaim my house. Owning a house gives one a sense of security. Cars and other things aren’t as important. A friend once said you only realize the challenges of owning a house once you have one. But I don’t care about that. I want my house back—the one with the blue roof and large fireplace.

I wait for my next paycheck, but it takes too long. Meanwhile, my loan repayments are due. One of the principles of positive thinking is to avoid complaining. I try to control my thoughts again. I must pay fifteen thousand as a wedding gift. It feels unfair; cheaper gifts should be acceptable in situations like mine. But it’s not up to me. The digital numbers flash before my eyes, and after a few subtractions, my assets dwindle drastically. Again, I’m far from my blue-roofed house. Something must be wrong with the way I think. On the surface, my mind seems calm, logical, and positive. But maybe it’s hiding its anxieties somewhere—and that’s where I’m vulnerable.

Eventually, I save up enough to buy my house back. We embrace in joy, and once again, I hand the key to my husband. Flowers rain down on us, and I breathe a sigh of relief. This time, I vow to hold onto the house six ways from Sunday. I won’t risk losing it again. If it happens again, I won’t be able to feign calmness or console myself with sayings like, You have to lose to gain. How many times? Until when? At what age will I finally reach the downhill slope everyone talks about after all the uphill struggles? Maybe now is the time.

This time, I err on the side of caution. Even if it means treading water, I won’t take bold risks. At least I’ve reclaimed my home.

Now I must decide whether to sell my first stock at double the price. I sell it. Then I’m offered the chance to buy new shares, but I decline. For now, I hold off. I need a break. I try to maintain my calm, lean back in my chair, and close my eyes for a few minutes. Then I get back to work. I settle bills, pay overdue taxes, and chip away at the loan repayment. Once again, I have to shell out $15,000 for a wedding gift. It’s fine because I immediately get my paycheck, but the 40,000 doesn’t fill the void left by what I’ve lost.

The value of my remaining shares has dropped significantly. I decide not to sell. I won’t rush. I drink more water and glance at the stock table. I invest in a cosmetics company. I wish I’d attended those Forex classes. I wish I could call my uncle and ask him about stock indices and the whole shebang so that I wouldn’t make such rash decisions. Time isn’t on my side anymore. The cosmetics company’s stock plunges as well.

I wish I could stop everything and freeze this moment, but I have to keep going; otherwise, the deadlines for payments will come, and I’ll lose everything. The doorbell rings, startling me, but I stay put. I’m staring at the stock table. The bell rings again. Whoever it is will either leave or has keys. My earlier stocks regain some of their value. I don’t sell them. I resist the urge to act hastily.

Another opportunity arises to change my job. I don’t understand why my job keeps changing all the time. This time, I can choose between being a taxi driver, a secretary, or returning to college. Attending college will cost $50,000. I pay the 50,000 and wait. I believe I’ve made a sensible decision. The variety of jobs I can choose from after earning a college degree will increase, and so will their pay.

For a while, all I do is make payments while my income shrinks to zero. The value of my stocks fluctuates constantly, without rhyme or reason—or if there is one, I can’t figure it out. The stocks I focus on seem to have more drastic swings than others. I remind myself not to think irrationally or negatively. I’m a lucky person. My grandmother always said a high forehead is a sign of good fortune. I brush my hair aside to make sure my lucky forehead isn’t covered, hoping its magic won’t fade.

My college courses are completed. Out of all the jobs available, I choose law. Now I’m a classy attorney earning $120,000. I no longer have to worry about losing my blue-roofed house. Meanwhile, the value of my stocks keeps dropping. I resist selling them. I wait for good fortune to return.

I buy a ticket to an exhibition and visit a gallery showcasing contemporary painters. I’m trying to distract myself from the situation I’m in. The new paintings, with their bold colors and figures with gaunt faces, only exacerbate my anxiety. I wish these painters would paint flowers and birds instead. 

I receive a message offering me a loan of several thousand. My English isn’t great, so I don’t understand why I qualify for the loan, but it seems like a good opportunity. I press OK and continue wandering through the gallery. A few paintings leave me stunned: men and women, all with nosebleeds, staring coldly out of the canvas, with streams of bright red blood running down their faces.

These things—these things artists show us now—contradict all the principles of maintaining calmness, optimism, and embracing life with open arms. It’s as if they don’t understand that we need a little peace of mind, that we want to enjoy the fleeting moments we have. It feels like they’re bent on aggravating our anxiety. I leave the gallery and return to the stock table. Things have gone worse. I want to sell all my stocks. I won’t let them drag me down.

But I don’t know when I took out such a large loan, and I discover that with the current state of my stocks, I can’t sell them; the loan essentially keeps me afloat. I know exactly when I took the loan. Its amount is such that I can’t sell my stocks unless I repay it. What’s the amount? I count the zeros.

I have no choice but to keep playing or repay the loan. My mind refuses to let me compare the loan amount to the price of my house, but it does so anyway—against my will—and concludes that my house is once again on the brink of being sold. My heart races. I drink more water, massage my temples, and resolve to stay in the game.

Suddenly, I’m alarmed by a loud sound. A bright light appears in the middle of my monitor screen and shuts down with a whistling noise. I stare at the black screen in disbelief. I flip the light switch on and off a few times, though I know it’s pointless. Either the power’s out, or the fuse has blown. I step out onto the balcony. A gentle breeze brushes through my damp hair, and I realize I’m drenched in sweat. I lean against the brick wall and gaze at the fluffy white clouds slowly drifting over my house. If they were dark and gray, it would mean my fall from the game was disastrous, but these soft, white clouds seem to be telling me I’m free of everything now. All is well, and I shouldn’t make any fuss.

I want to go back inside. Through the glass door of the balcony, I glance at the black monitor. My reflection, along with the window, the railings, and the trees, is oddly jumbled in the darkness. It’s as if the blackness is swallowing up all the colors like a vortex. I turn away. A warm trickle slides down from my nose.

گرمازدگی

فرشته احمدی

با یک مرد بور ازدواج می‌کنم. وقتی لب‌هایش را می‌بوسم با پشت دست دهانش را پاک می‌کند. از آسمان گل‌های رنگارنگ می‌ریزد روی سرمان و صدای جیغ و هورا و دست زدن بلند می‌شود. لباس عروسی‌ام دکلته است و شانه های برنزه و ظریفی دارد. داماد کت و شلوار مشکی دارد با کراوات سرخ. خوبی عروسی این است که هیچ خرجی برایم ندارد، تازه پانزده هزار تا هم کادو می‌گیرم. بعد می‌رویم توی یک سالن بزرگ و تویست می رقصیم. اصلا تر و فرز نیستم. باید یک ریتم خاص را همراهی کنم. ریتم تغییرات ناگهانی دارد و من بیشتر وقت‌ها از آن جا می‌مانم. کم کم بهتر می‌شوم. امتیازم متوسط است. در کل، توی رقص استعداد زیادی ندارم. همه اش به فرز بودن و درک درست آن ریتم مربوط می‌شود اما من زیادی دست‌ پا‌چه‌ام. بعد از گرفتن چند تا حقوق و پاداش و یک وام کلان می‌توانم خانه بخرم. وقت خریدنش فقط به ظاهرش نگاه می‌کنم بعدا می‌فهمم باید به ارزش افزوده‌ و مالیات‌ها و کدهای دیگر هم توجه می‌کردم. چون در مورد خانه‌ها این اطلاعات با هم تفاوت زیادی دارند و وقت فروش، این کدها تعیین می‌کنند که پول خوبی نصیبم می‌شود یا نه. اما من بی‌خبر از همه اینها، خانه‌ای را با سقف شیروانی آبی و دودکش آجری خیلی بزرگ انتخاب می‌کنم. احساس می‌کنم شومینه بزرگ و گرمی دارد. دور تا دور باغچه کوچکش نرده چوبی دارد و ایوانش با چهار تا پله از حیاط جدا می‌شود. نمی‌دانم چرا کلید خانه را می‌دهم به شوهر بورم. او هم بالا می‌پرد و جیغ می‌زند و از خوشحالی دور خودش می‌چرخد. بعد بچه دار می‌شوم. دوقلو به دنیا می‌آورم و برای هر بچه ده هزار تا می‌گیرم. همه چیز خوب پیش می‌رود تا وقتی که مجبور می‌شوم شغلم را عوض کنم. دامپزشک موفقی هستم با درآمد صدهزارتا اما یک دفعه در موقعیتی قرار می‌گیرم که باید بین آرایشگری و منشی‌گری یکی را انتخاب کنم. با این که بابت هر حقوق مالیات زیادی پرداخت می‌کنم اما باز هم مانده اش با حقوق سی‌هزارتایی منشی‌ و چهل‌هزارتایی آرایشگر، قابل مقایسه نیست. با این حال، شانه و قیچی می‌دهند دستم و آرایشگر می‌شوم. کمی پول جمع می‌کنم و مقداری از وام خانه را پس می‌دهم، اما اوضاع و احوال به طور کلی سیر نزولی پیدا کرده. با این که هنوز اتفاق خیلی بدی نیفتاده اما دلشوره دارم و احساس ناامنی می کنم. از بچگی همین طوری بودم. اعتقاد خرافی احمقانه‌ای دارم که وقتی اوضاع شروع شد به بد شدن همینطوری تا یک وقتی که شاید جبران ناپذیر باشد همه چیز بد پیش می رود. از کارهای کورکورانه خودم هم لجم گرفته. موقع تصمیم گرفتن بی حوصله و بی مسئولیت هستم. پیشنهاد خریدن سهام یک شرکت را هم به همین دلیل می پذیرم چون فقط به حس هایم رجوع می‌کنم و به نگرانی‌هایم. از عقلم استفاده نمی‌کنم. با تمام دارایی‌ام سهم می‌خرم و موقع ورشکست شدن مجبور می‌شوم خانه‌ام را بفروشم. به همین سادگی و همین قدر ناگهانی خانه با شیروانی آبی‌اش دود می‌شود و به هوا می‌رود. نباید ناامید بشوم. شاید دوباره بخت و اقبالم برگردد. یاد اصل‌های چندگانه تفکر مثبت می‌افتم که که تازگی توی یک کتاب خوانده‌ام. فقط باید به چیزهای خوب فکر کنیم و نباید به ذهنمان اجازه دهیم روی بدشانسی‌ها تمرکز کند. نباید نکته‌های خوب زندگی‌مان را نادیده بگیریم هر چند کوچک باشند. نکته های خوب؟ مثلا شاید بچه‌ها یا حتی شوهرم یا… یاد یکی از همسایه‌ها می‌افتم که تازگی توی سرش تومور پیدا شده و به این فکر می‌کنم که توی سر ما تومور نیست. با صدای بلند می‌گویم: «تومور نیست» و موقعیت خوب انگار از آسمان سر و کله اش پیدا می شود. پاداش الهی از راه می‌رسد و حقوی‌های عقب مانده و یک هدیه برای تولد فرزند سوم. چند تا نفس عمیق می‌کشم و دوباره سعی می‌کنم فکرهای بد را پس بزنم و فکرهای خوب را پرواز کنم. از قانون جذب استفاده می‌کنم و زیر لب تند تند می گویم: «خانه…خانه…خانه…»

باید خانه‌ام را پس بگیرم. خانه داشتن حس امنیت آدم را تقویت می‌کند. ماشین و چیزهای دیگر به اندازه خانه مهم نیستند. دوستی می گفت وقتی خانه داری تازه ماجرا و مشکلات خانه داشتن را می‌فهمی. اما من به این چیزها کاری ندارم. دوباره خانه ام را می‌خواهم با همان سقف آبی و شومینه بزرگ. تا گرفتن حقوق بعدی صبر می‌کنم. اما زیادی طول می‌کشد. تازه موعد بازپرداخت وامم هم رسیده و …یکی دیگر از اصول تفکر خوب، غر نزدن است. سعی می‌کنم دوباره ذهنم را کنترل کنم. باید پانزده هزارتا برای کادوی عروسی بدهم. واقعا بی‌انصافی است در این موقعیت بایستی کادوی ارزان تر هم مورد قبول واقع شود. اصلا باید یک سقف بگذارند برای کادوها با توجه به دارایی های آدم. اما انتخاب با من نیست. جلوی چشمم عددهای دیجیتالی چند بار می‌چرخند و بعد از چند تا تفریق، دارایی ام خیلی خیلی کم می‌شود. دوباره از خانه آبی‌ام دور هستم. حتما یک جای کارم ایراد دارد. لابد ذهنم دارد سرم را کلاه می‌گذارد. در ظاهر آرام و منطقی و مثبت است اما لابد اضطرابش را یک جایی پنهان می‌کند. و درست همان جاست که من ضربه پذیر می‌شوم. باید اجازه بدهم که ذهنم ترس هایش را نشان دهد. نباید در ظاهر همه چیز را حل شده نشان بدهم.

حقوقم را می گیرم، چهل هزار تا. پنج هزار تا هم جایزه خوش شانسی. این را باستی به عنوان یک نشانه مثبت به حساب بیاورم.

«سلام بخت و اقبال خوب! سلام. منتظرت بوم. مهم نیست که کمی دیر آمدی.»

نه. نبایستی این جمله آخر را می‌گفتم. ممکن است پر توقع و ناشکر به نظر برسم. چند تا نفس عمیق می‌کشم. یک لیوان آب می‌خورم و این بار برای خریدن سهام دقت بیشتری به خرج می‌دهم. فقط با بخشی از پولم سهام می‌خرم. اول لیست شرکت‌ها را نگاه می‌کنم و سود و زیان‌های دوره های گذشته شان را بررسی می کنم. تازه دارم یاد می گیرم که عجول نباشم. به قول دایی بزرگم آدم نباید همه تخم مرغ هایش را توی یک سبد بگذارد. بعد بازنشستگی، راننده‌ی مدیرعامل یک شرکت ساختمانی شده و حالا دیگر همه نقل قول‌های اقتصادی و اجتماعی اش از اوست. اوایل اسمش را می برد اما کم کم همه حرفهای او را به نام خودش ضبط کرد. قضیه تخم مرغ ها را زیاد می‌گوید و این که «هر چه بکاری همان بدروی.» یک بار هم اشاره کرد به کلاسهای فارکس و بعدها فهمیدم که خیلی جدی به توصیه همان مدیرعامل توی آن کلاس‌ها ثبت نام کرده و خیلی هم برایش جذاب است. به ذهنم می‌رسد که کاش درباره خرید سهام با او مشورت می‌کردم. این بار عجله نمی‌کردم. زنگ‌ می‌زدم و از او می‌پرسیدم. چه اشکالی دارد؟ مگر او از دلمشغولی‌ها و عادت‌هایش شرمزده است که من باشم؟ شاید این همه کلاس رفتن و دیدن دوره‌های مختلف اگر توی زندگی خوش به کارش نیامده به درد نجات سرمایه من مي‌خورد.

باز هم حقوق می‌گیرم و باز هم موعد پرداخت‌هاست. نه بالا می روم نه پایین. نبایست ناشکر باشم. همین که روی یک خط مستقیم پیش می‌روم خوب است. نه بالا نه پایین. فعلا باید به همین اکتفا کنم. یک کارت نارنجی شبیه کارت پرداخت عوارض باز می شود. اما توضیح داده که در صورت داشتن مقدار معینی دارایی مجبور به پرداخت عوارض هستم. خوشحال می‌شوم که آن مقدار دارایی را ندارم و بعد از خوشحالی‌ام عصبانی می‌شوم. چرا پرداخت کردن این قدر روی مخم است؟ نباید این همه نگران پرداخت ها باشم. آنقدر که حتی حاضرم فقیر بمانم که مشمول پرداخت نشوم. همین‌هاست…بله، ریشه بدبختی‌ام در همین چیزهاست. در میل به تغییر نکردن و حفظ همین جایگاه معمولی‌ام. کاش همین حالا می‌توانستم نامه‌ای بنویسم و خواهش کنم که مرا هم با وجود دارایی اندکم مجبور به پرداخت کنند، اما نمی دانم چنین کاری ممکن است یا نه. می‌خواهم به خودم ثابت کنم که از این چیزها نمی ترسم. یاد این توصیه دایی می افتم که تا از دست ندهی به دست نمی آوری. با خونسردی بیشتری ادامه می‌دهم. باز هم آب می خورم. چند نفس عمیق می‌کشم. پشتم را صاف می‌کنم و بچه دار می شوم. چهار تا؟! به خاطر بچه چهارم بیست هزار تا می گیرم. انگار داشتن بیشتر از سه تا بچه یک طورهایی به نفع آدم تمام می‌شود. اوضاع کمی بهتر شده و با گرفتن وام به خرید خانه نزدیک نزدیک تر شده ام. بازپرداخت وام قبلی‌ام تمام شده و می‌توانم دوباره وام بگیرم. اما پولم هنوز برای خریدن خانه ای با سقف شیروانی آبی کافی نیست. شاید دارم با یک جور حب و بغض به آن خانه فکر می‌کنم که این قدر به دست آوردن دوباره‌اش برایم سخت شده. شاید نباید این همه درباره دوباره داشتنش تعصب داشته باشم. پس آن همه حرف و نقل درباره قانون جذب چه می‌شود؟ مادرم همیشه هر وقت قانونی کار نمی‌کند برای این که مبادا خللی به ایمانش وارد شود طرز کار ما را زیر سوال می‌برد. لابد یک جای کار را اشتباه کرده‌ای…لابد نیتت پاک نبوده… یا شاید مصلحت در این است که فعلا به خواسته‌ات نرسی… سرم را تکان می‌دهم تا این فکرهای بد را که شیطان دارد به زور سمبه توی کله‌ام فرو می‌کند را از خودم دور کنم. برگشته ام به همان وضعیت کج‌دار و مریز. نباید راضی باشم. اگر راضی باشم در همین وضع می‌مانم، اما نباید شاکی باشم. علاوه بر اینکه ناسپاس به حساب می آیم، فکرهای بد و منفی نیروی رانش بدی در اطرافم ایجاد می‌کنند. باید خونسرد و بی اعتنا باشم. اما این یک جور ریاکاری به حساب نمی آید؟ این که واقعا خونسرد نباشی اما وانمود کنی که خونسردی؟ باید واقعا خونسرد باشم. باید همه وضعیت‌ها برایم عادی باشند و بدون ترس بتوانم با همه شان مواجه شوم. بدون ترس و دلهوره. باید داشتن را با خونسردی تحمل کنم و نداشتن را هم همینطور. دوباره با بخشی از پولم سهام می‌خرم، اما این بار سهام شرکت دیگری را می‌خرم، تا اگر یکی ورشکسته شد امیدی به آن یکی باشد. قضیه تخم مرغ‌ها و … حقوقم را می‌گیرم. و بعد یک پاداش جانانه از راه می‌رسد و می‌رسم به مرحله خرید خانه. باید جای خانه ها را به خاطر بسپارم و بگویم هر کدام درست در کجا قرار دارند تا بتوانم انتخاب کنم وگرنه تعداد انتخاب‌هایم محدود می‌شود. معمولا حافظه چشمی ام خوب کار می‌کند اما این بار بد می آورم و سه جا را اشتباه علامت می‌زنم. با کف دستم می‌کوبم به پیشانی ام و آرنجم می‌خورد به لیوان آب. آب دارد چک چک از روی میز سفید می ریزد روی فرش. برایم مهم نیست. حتی دیگر مهم نیست که خونسرد بمانم. چرا باید در یک قدمی خانه محبوبم حافظه ام با من لج کند؟ چرا اینقدر هولم؟ اما…اما به وجود اشتباهم در نشان دادن جای خانه ها و خونسرد نبودنم، خانه ام در بین خانه های ارایه شده برای فروش، با سقف و دودکش قشنگش خودنمایی می کند. با هول و حراس آن را می خرم. واقعا خریدمش…من و شوهرم از خوشحالی همدیگر را بغل می کنیم و من باز کلید را می دهم به او. روی سرمان گل می‌ریزد و نفس راحتی می‌کشم، دوباره از تنگ آب می ریزم توی لیوان و می خورم. پیشانی ام خیس عرق است. همه قوانین را زیر پا گذاشته ام اما به آن چه که می خواستم رسیدم. این بار باید مواظب باشم که دوباره خانه را از دست ندهم. اگر این اتفاق بیفتد دیگر نمی توانم ادای خونسردها را در بیاورم و اصلا نمی توانم با این اعتقاد که تا از دست ندهم به دست نمی آورم خودم را دلداری بدهم. چند بار؟ تا کی؟‌ تا چند سالگی؟ پس کی قرار است برسم به همه سرپایینی هایی که شنیده بودم بعد از سربالایی رفتن های فراوان نصیبم می‌شود؟ شاید حالا وقتش است. همه عمرم را توی سربالایی بودم و اگر دوباره بدبیاری نیاورم شاید حالا وقت سر خوردن است. تصمیم دارم خانه را دودستی بچسبم. اصلا ریسک نمی کنم. آرام و محافظه کار پیش می روم حتی اگر در همین موقعیت بمانم و پیشرفت نکنم دست به کار جسورانه ای نخواهم زد. حالا باید تصمیم بگیرم که سهام اولم را به دو برابر قیمت می فروشم یا نه. می فروشم. بعد باز پیشنهاد خرید سهام جدیدی را دارم. نمی خرم. فعلا نمی خرم. کمی استراحت می کنم. باید آرامشم را حفظ کنم. به پشتی صندلی تکیه می دهم و چشم هایم را چند دقیقه می بندم. بعد دوباره دست به کار می شوم. قبض ها، مالیات های عقب مانده و بخشی از وام را پرداخت می کنم و مجبور می شوم دوباره پانزده هزار تا برای عروسی کادو بدهم. مهم نیست چون بلافاصله حقوق می گیرم اما چهل هزار تا جای خالی از دست رفته ها را پر نمیکند. شاخص سهام باقی مانده حسابی پایین آمده. نمی فروشم. باز هم آب می خورم. نگاهی به جدول سهام می اندازم. سهام یک شرکت لوازم آرایش را می‌خرم. کاش در کلاس‌های فارکس شرکت کرده بودم. کاش زنگ بزنم و از دایی درباره شاخص های بورس و این چیزها سوال کنم تا این همه کورکورانه تصمیم نگیرم. زمان زیادی برایم نمانده. سهام شرکت لوازم آرایش هم سقوط می کند. کاش می توانستم هیچ کاری نکنم و همین جا همه چیز را متوقف کنم اما باید ادامه بدهم وگرنه سررسید پرداخت ها می رسد و همه چیز از دست می رود. با صدای زنگ در از جا می پرم اما دوباره می نشینم. دارم جدول سهام را می خوانم. دوباره زنگ می زنند. هر کس باشد یا می رود پی کارش یا کلید دارد و می آید تو. سهام قبلی ام کمی ارزشش بالا رفته. نمی فروشم. عجله نمی کنم. دوباره موقعیتی پیش می آید که می توانم شغلم را عوض کنم. نمی دانم این تغییر شغل دایم چه معنایی دارد. می توانم بین راننده تاکسی و منشی و یا رفتن دوباره به کالج یکی را انتخاب کنم. برای کالج باید پنجاه هزارتا خرج کنم. پنجاه هزار تا را می دهم و منتظر می مانم. به نظر خودم کار عاقلانه ای کرده ام. تنوع شغل هایی که بعد از داشتن مدرک دانشگاهی می توانم انتخابشان کنم زیادتر است و حقوقشان هم بالاتر است. چند وقتی فقط پرداختی دارم و دریافتی هایم به صفر می رسد. ارزش سهام هم دایم بالا و پایین می شود و هیچ حساب کتابی ندارد. یا اگر هم دارد من ازش سر در نمی آورم. درست همان هایی که رویشان دست می گذارم بیشتر از بقیه نوسان دارند. نباید غیرمنطقی و منفی فکر کنم. من بخت و اقبال بلندی دارم. مادربزرگم همیشه می گفت پیشانی بلند علامت اقبال خوب است. موهایم را از روی اقبال بلندم کنار می زنم تا تاثیر جادویی اش کم نشود.

دوره کالجم تمام می شود. از بین تمام شغل های پیشنهادی وکالت را انتخاب می کنم با حقوق صد و بیست هزار تا. حالا یک خانم وکیل باکلاس هستم با درآمد بالا که دیگر نباید نگران از دست دادن خانه آبی اش باشد. دوباره ارزش سهامم در حالی پایین آمدن است. در برابر فروششان مقاومت می کنم. منتظر بخت و اقبال خوب می مانم. یک بلیط نمایشگاه می خرم و از گالری نقاشان معاصر بازدید می کنم. می خواهم کمی حواسم را از موقعیتی که در آن قرار گرفته ام پرت کنم. نقاشی های جدید با رنگ های تند و آدم هایی که صورت های تکیده دارند، اضطرابم را بیشتر می کنند. کاش کمی گل و بلبل می کشیدند. پیغامی دریافت می کنم که پیشنهاد کرده وام چندهزارتایی را قبول کنم. انگلیسی ام زیاد خوب نیست. نمیفهمم چرا مشمول دریافت وام شده ام. اما به نظر موقعیت خوبی می آید. دکمه ok را می زنم و توی گالری به چرخ زدنم ادامه می دهم. چند تابلو سر جایم میخکوبم می کنند. مردها و زن هایی که همه خون دماغ شده اند. با قیافه های سرد به بیرون تابلو خیره اند و خون سرخ از زیر دماغشان راه گرفته. این چیزها…این چیزهایی که هنرمندهای حالا نشانمان می دهند تناقض زیادی دارد با اصول حفظ آرامش و خوش بین بودن و پذیرفتن همه چیزها با آغوش باز. این ها انگار حالی شان نمی شود که ماها به کمی آسایش خیال نیاز داریم و دلمان می خواهد این دو روز زندگی مان را خوش باشیم. انگار مرض دارند که دایم اضطرابمان را زیاد کنند. از گالری می زنم بیرون. برمیگردم به جدول سهام. اوضاع خیلی بدتر شده. می خواهم همه سهامم را بفروشم. نمی گذارم مرا با خودشان به ورطه سقوط بکشانند. اما نمی دانم کی وام زیادی گرفته ام و وقتی که سهامم افت زیادی داشته باشد در واقع با آن وام خودم را در جدول نگه داشته ام. ولی … در واقع می دانم کی. مقدار وامم به قدری است که اجازه فروش سهام را پیدا نمی کنم. باید بازی را ادامه بدهم یا وام را پس بدهم. چقدر است؟ صفرهایش را می شمارم. بازی را ادامه می دهم. به ذهنم اجازه نمی دهم عدد وام را با قیمت خانه مقایسه کند اما بی اجازه من دارد مقایسه می کند و بی اجازه من به این نتیجه می رسد که خانه دوباره در مرز فروخته شدن است. ضربان قلبم تند شده. دوباره آب می خورم. کمی شقیقه هایم را می مالم و عزمم را برای ماندن در صحنه جزم می کنم. اما یک دفعه با صدای وحشتناکی از جا می پرم. نوری شدید در وسط صفحه مانیتور متمرکز می شود و با صدایی سوت مانند خاموش می شود. خیره می مانم به صفحه سیاه مقابلم. کلید لامپ را چند بار بیخودی بالا و پایین میزنم. یا برق رفته یا فیوز پریده. می روم توی بالکن. باد نرمی از لای موهای خیسم رد می شود و تازه می فهمم غرق عرقم. تکیه می دهم به دیوار آجری پشت سرم و نگاه می کنم به ابرهای سفید که خیلی آرام از بالای خانه ام رد می شوند. اگر سیاه و خاکستری بودند معنایشان این بود که پرت شدنم از بازی اتفاق بدی بوده اما این ابرهای تپلی و سفید می خواهند بگویند از شر همه چیز خلاص شده ام. همه چیز خوب است و نباید بیخودی مضطرب شوم. می خواهم بروم داخل. از پشت در شیشه ای بالکن به مانیتور سیاه نگاه میکنم. عکس من و پنجره و نرده ها و درخت ها طور در هم و برهمی منعکس شده توی سیاهی. بعد انگار سیاهی مثل گردابی همه رنگ را می کشد تو. رویم را برمی گردانم. جریانی گرم و آرام از زیر دماغم سر می خورد پایین. 

Fereshteh Ahmadi is an Iranian novelist, short story writer, literary critic and editor. Her debut novel, The Fairy of Forgetfulness, was published in 2009 and became a Mehregan Award finalist. Her second novel was titled Cheese Forest. Ahmadi has also published three collections of short stories, Everyone’s Sara, Heatstroke, and Domestic Monsters. She has edited several anthologies of fiction, including The Book of Tehran and Iran +100. 

Siavash Saadlou is a Pushcart Prize-nominated writer and literary translator whose work has appeared in Massachusetts Review, New England Review, and Southeast Review, among many other journals. He is the winner of the 2024 MRB Creative Nonfiction Prize, the 2024 Susan Atefat Creative Nonfiction Prize, the 2023 Constance Rooke Creative Nonfiction Prize, and the 55^th Cole Swensen Prize for Translation. 

18 June 2025