RGB by Lucia van den Brink

translated by Sarah Timmer Harvey

previously published in the Dutch-language literary magazine De Revisor

At last, I can paint the central figure onto the canvas. The background is done: the green of the fig trees and brambles, the blue of the sea and sky. I dip my brush into red, green, and blue. If you mix these colors in equal amounts, you get gray. I’m searching for the ideal combination, trying to recall the color I would see when I’d secretly ride my bike to the circus as a child. Once there, I’d look at the gray elephants standing on the grass in the park. The only thing holding those animals back was a length of rope strung between a couple of poles, but they didn’t think themselves big enough or strong enough to breach it. The elephants let their world end where the rope began.

The image fascinated me—I had to capture it. The first painting I did was of an elephant bound by rope. Then, I painted an elephant in a park and after this, another one on a beach, and one in the middle of the city, or wherever, but always the same elephant with a rope around it. . Until we went on vacation.

We’d spoken about it one morning, Faraj and I.

“But it is kind of dirty. For you, I mean.” I’d said, and he’d shrugged.

“I think bloody hamburgers can be delicious.”

“Are you comparing me to a hamburger?” I slapped his thigh.

“What I mean to say is that it comes with the territory. It’s just another part of you.”

“That’s true,” I mumbled and left it at that.

Later that day, we went to the sea. We wanted to walk down and let our feet dangle in the cold water, cool off a little. But the path we took ascended and seemed to be used only by spiders. We broke through their webs.

Faraj walked ahead. Every step seemed to bring him closer to his destination. It was as though he was following a will-o’-the-wisp that only he could see.

“Shouldn’t we just go back?” I asked. Everything around us was green: branches, trees. I slid my hand over my pocket, looking for my phone but it was still in the car. The car we’d left behind in the car park an hour ago. My sense of time was no longer trustworthy. It had been lost, along with my sense of direction.

There came a point at which there was more blue than green, more sea than sky. A bright shade of blue we don’t see at home in the Netherlands.

“Did you know that the air is blue because sunlight scatters on it’s way to us?” I asked Faraj, knowing that blue was his favorite color.

“What do you mean by scatter, my artiste?” Faraj turned around and squeezed my waist.

“Just as I said. Blue reaches your eye via a detour because it travels in shorter waves.”

“So, blue exists because it gets lost on its way to your eye.”

“That’s one way of putting it.”

He smiled.

“You see, losing your way is good. If you get lost, you might at least find something.”

“Is that why you prefer not to use Google Maps?”

“I’ll use it the first time I drive somewhere, but after that, I prefer to use my memory. And if it doesn’t work, then yes, you can learn things from a detour. Or discover something new.”

“I prefer to get directly to where I want to be,” I said, “and right now, I want to go back.”

“Where is back?” He continued looking straight ahead, and I went to walk beside him. It was late in the afternoon, but even then, the sun was making our skin glow.

Faraj paused beside a large branch to smell the leaves.

“Figs,” he said. And when I took a closer look, I saw them hanging; green fruit that grow only in warmer countries. Faraj knew this climate better than I did. He picked a leaf and gave it to me. I smelled it and from that moment I recognized fig trees all around us. I also noticed the brambles with their vicious thorns. Occasionally, a choir of bees sang from within the bushes.

Wanting to capture this environment, I imagined how the paintbrush would feel between my fingers, how the paint would smell if I mixed reality with fantasy.

With every step, I was less inclined to match Faraj’s lively pace.

It didn’t matter.

I was walking.

Naturally, I wanted to wander with him and disappear, just the two of us in the world.

But my pace had its own rhythm. A rhythm that felt awkward; it wasn’t the speed of running for the train, or that of waiting impatiently in line at the supermarket, or the eagerness with which I approached the coffee machine every morning. No, this was the rhythm of walking without purpose. The rhythm of fig trees, brambles, and bees.

My neck was sweating. My feet were burning.

The scent of figs entered my nose and filled my lungs with oxygen. The sound of the bees entered my ears and hummed through my body. I was a part of the environment, and the environment was part of me. I was no longer someone with followers on Instagram and friends on Facebook. I wasn’t my taste in clothes. I wasn’t my voice, my hair, the color of my skin. Nor was I my education, my work experience, my abilities.

I wasn’t.

I was walking.

Until we came to the end of the path, above a deep cliff. A cliff that ended where the sea began. “So much water.”

“For sure.” Faraj began to laugh.

“I know that the vast majority of the world is comprised of it, but I almost never see it.”

“The city limits your view.” Faraj came to stand behind me, threw his arms around my body. I felt his breath against my neck.

“I think you can get terribly lost at sea.”

“I’ve been lost since I met you,” he whispered in my ear.

I turned, lay my hand on his neck, and kissed him.

We pressed our bodies together, wanting to come so close that there was no coming any closer. My breath quickened, and I tried to touch every piece of his skin. We moved as if directed by our surroundings.

He reached his hand between my legs and softly rubbed.

“I can’t,” I mumbled, “I’m occupied down there.” I used vague words to soften the reality of my period.

“I think we can.” His hand crept, dug, and worked itself into my bikini bottom. With his other hand, he grabbed mine and brought it down to the tampon string. Automatically, I grasped it and held. Faraj looked at me expectantly.

That morning, I’d chosen a black bikini, because preventing stains was impossible, but keeping them invisible might just about work. No dress, because there’d be no pockets in which to put a brightly wrapped pad. And my bag had to have a compartment that could be zipped shut, so that my day’s supply of tampons wouldn’t fall out.

Other women do it too, this I knew for sure. We are menstruation ninjas, each of us with our own set of techniques for keeping the red out of sight. Perfected over the course of a lifetime, forever hoping for a reprieve.

Did I make all these choices because it was what I wanted for myself? If I wasn’t a menstruation ninja, would I wear the stains in my underwear with pride? Show off the signs of a healthy body ready for a new beginning? Swing my arms while on the way to the toilet with a pad in my hand. Put tampons in a beautiful glass container in the toilet for every woman who came to visit, the way cigarettes used to be displayed on coffee tables.

I wound the blue string around my finger. The smallest movement would pull the tampon loose. I was curious what might happen if I let the blood go. Would it stay neatly in its lane? Would it run down my legs? Would it splatter on the ground?

I realized how big my world actually was and how small it had become in my head. I had tied a rope around it—or allowed it to be roped.

The blue before us was calm; the water babbled, and the sky looked smooth. I took a step towards the deep, yanked the tampon out, and threw it with a flourish into the blue beneath us. Then, I let my pants drop and pushed my butt against Faraj. He undressed, hopping a little as he stood on one leg, and shoved my bikini pants to the side. His penis made its way past my buttocks and slid inside. Everything felt softer and warmer than usual. I gasped for breath. Faraj was greedy; his hip made ricocheting sounds against my butt. I supported myself, putting my hands on my thighs, just above my knees, closed my eyes, and just felt. Without any concept of time, without exterior, without interior, I disappeared into not-being.

Until my sweaty foot slid out of my flip flop. I wobbled, tried to step back into my flip flop, and saw that the blood on my leg was like a river with many distributaries, seeking the fastest route to the lowest point. Along the way the red had mixed with sunscreen, forming a lighter color. My legs were canvas, and the red palette was a work of art.

Faraj stopped, gripped my upper arm, turned me around, kissed me, and sank to his knees. I hesitated, knowing where this was leading and thought about how he’d said he liked bloody hamburgers. Once he began to lick softly, I knew it was all right. The blood wasn’t scary, wasn’t painful, didn’t stop us, was just there.

I synchronized with his movements and came.

Out of the corner of my eye, I saw Faraj making quick hand movements. He followed me, then fell to the ground. There was blood around his mouth. A dark red tint under his nose, red flecks on his chin. He smiled when he saw me watching and licked his upper lip, growling happily.

I went to sit next to him.

The sun was slowly sinking. The view was hypnotizing, and we stared at it in silence. I wondered if people found views like this beautiful because they are really seeing the world or because they see the end of it.

The sky around the sinking sun changed from bright blue to red.

“The color red barely scatters on the way to your eye,” I said, “You can see it now. Because the sun is sinking lower, the layer of sky that the sun must penetrate has grown thicker; blue gets lost as a result of the scattering, but red always comes through. That’s why fog lights are usually red.”

I rubbed my hand over the blood on my legs, which had thickened and dried. I smeared it, scattering the blood until there was nothing left to see, until there was just one fleck left on my ankle.

I looked at it and left it there.

It could stay—not everything needs to be lost.

Though, after this day, I would no longer paint rope around the elephant.

RGB

Eindelijk mag ik de hoofdrolspeler op het doek schilderen. De achtergrond is af: het groen van de vijgenbomen en bramenstruiken, het blauw van de zee en de lucht. Ik doop mijn penseel in het rood, groen en blauw. Als je die kleuren in dezelfde hoeveelheid mengt, krijg je grijs. Ik zoek naar de ideale verhouding. Daarbij probeer ik me de kleur voor de geest te halen die ik zag als kind toen ik stiekem naar het circus fietste. Daar keek ik naar de grijze olifanten die in het gras van het park stonden. Het enige dat de dieren tegenhield was een gespannen touw om een paar palen. Ze vonden zichzelf niet groot of sterk genoeg om er doorheen te beuken. Ze lieten hun wereld eindigen waar het touw begon.

Het fascineerde me. Ik moest het beeld vastleggen. Het eerste schilderij dat ik maakte was van een olifant omringd door een touw. Een olifant in een park. Daarna ook op het strand, midden in de stad of waar dan ook, maar altijd dezelfde olifant met touw.

Tot die ene dag tijdens onze vakantie. We hadden het er ’s ochtends al over gehad, Faraj en ik.

‘Het is toch vies of zo? Voor jou,’ had ik gezegd.

Hij haalde zijn schouders op. ‘Een bloederige hamburger vind ik ook lekker.’

‘Vergelijk je me met een hamburger?’ Ik sloeg hem op zijn bovenbeen.

‘Wat ik bedoel te zeggen is; het hoort erbij. Het is gewoon meer van jou.’

‘Dat is waar,’ mompelde ik. En daar had ik het bij gelaten.

Later die dag gingen we naar de zee. We wilden afdalen. Onze voeten in het koude water laten bungelen. Even afkoelen.

Maar het pad klom. Het leek alleen gebruikt te worden door spinnen. We braken door hun webben.

Faraj liep voorop. Iedere stap leek hem dichterbij zijn doel te brengen. Het was net of hij een dwaallicht volgde dat alleen voor hem bestond.

‘Kunnen we niet beter teruglopen?’ vroeg ik. Alles om ons heen was groen; struiken, bomen. Met mijn hand gleed ik over mijn broekzak. Ik zocht naar mijn telefoon, maar die lag nog in de auto. De auto die we een uur geleden achter hadden gelaten op het parkeerterrein. Of nou ja, iets wat op een uur leek. Mijn tijdsbesef was niet betrouwbaar meer, kwijtgeraakt. Net als mijn richtingsgevoel.

Er kwam een punt dat er meer blauw was dan groen. Meer zee en lucht. Een tint helderblauw die je in Nederland niet tegenkomt.

‘Wist je dat de lucht blauw is omdat het zonlicht verstrooit onderweg?’ vroeg ik aan Faraj. Ik wist dat het zijn lievelingskleur was.

‘Wat bedoel je met verstrooien, mijn kunstenares?’ Faraj draaide zich om en kneep in mijn zij.

‘Zoals ik het zeg; blauw bereikt je oog via een omweg. Dat komt door de korte golflengte.’

‘Dus blauw bestaat omdat het onderweg naar je oog verdwaalt?’

‘Zo zou je het kunnen zeggen.’

Hij glimlachte. ‘Zie je, de weg kwijtraken is goed. Als je verdwaalt, kun je tenminste iets vinden.’

‘Gebruik je daarom liever geen Google Maps?’

‘Na één keer rijden wil ik het uit mijn hoofd doen. En als het niet lukt, nou ja, van een omweg kun je leren. Of iets nieuws ontdekken.’

‘Ik kom het liefst direct waar ik wil zijn,’ zei ik, ‘en ik zou nu het liefst teruggaan.’

‘Waar is terug?’ Hij bleef vooruit kijken. Ik ging naast hem lopen. Het was laat in de middag, toch liet de zon onze huid gloeien.

Faraj pauzeerde bij een grote struik om aan de bladeren te ruiken. ‘Vijgen,’ zei hij.

Toen ik beter keek, zag ik ze hangen: de groene vruchten die alleen in warme landen groeien. Hij kende dit klimaat beter dan ik. Hij plukte een blaadje en gaf het aan mij. Ik rook eraan. Vanaf dat moment herkende ik overal vijgenbomen. Ik zag ook bramenstruiken met gemene stekels. Af en toe klonk er een bijenkoor uit de bosjes.

Ik wilde de omgeving vastleggen. Ik stelde me voor hoe het penseel zou voelen tussen mijn vingers, hoe de verf zou ruiken als ik realiteit mengde met fantasie.

Met iedere stap had ik minder tegen Farajs ferme pas in te brengen. Het deed er niet toe. Ik liep. Natuurlijk wilde ik dwalen met hem, verdwijnen, alleen wij twee op de wereld.

Mijn pas kreeg een ander ritme. Een ritme dat onwennig voelde; het was niet de pas van het rennen naar de trein, niet van ongeduldig wachten in de rij bij de supermarkt en niet van de gretigheid waarmee ik dagelijks naar het koffieapparaat loop. Nee, dit was het ritme van lopen zonder doel. Het ritme van vijgenbomen, bramenstruiken en bijen.

Mijn nek zweette. Mijn voeten brandden.

De vijgengeur ging mijn neus in en vulde mijn longen met zuurstof. Het geluid van de bijen ging mijn oren in en zoemde door mijn lichaam. Ik was onderdeel van de omgeving en de omgeving was onderdeel van mij.

Ik was niet langer iemand met volgers op Instagram en vrienden op Facebook. Ik was niet mijn kledingsmaak. Ik was niet mijn stem, mijn haar, mijn huidskleur. Niet mijn opleiding, mijn werkervaring, mijn vaardigheden.

Ik was niet.

Ik liep.

Totdat we aan het einde van het pad waren. Bovenaan een diepe klif. Een klif die eindigde waar de zee begon.

‘Zoveel water…’

Faraj begon te lachen. ‘Dat zeker.’

‘Ik weet dat het grootste gedeelte van de wereld eruit bestaat, maar toch zie ik het bijna nooit.’

‘De stad beperkt je zicht.’ Faraj kwam achter me staan en sloeg zijn armen om me heen. Ik voelde zijn adem in mijn nek.

‘Ik denk dat je heel erg verdwaald kunt raken op zee.’

‘Ik ben verdwaald sinds ik jou ken,’ fluisterde hij in mijn oor. Ik draaide me om, legde mijn hand in zijn nek en kuste hem.

We duwden onze lichamen tegen elkaar aan. We wilden zo dichtbij komen, dat er geen dichterbij meer was. Ik begon sneller te ademen. Probeerde ieder stukje van zijn huid aan te raken. We bewogen zoals we gedirigeerd werden door de omgeving.

Hij greep met zijn hand tussen mijn benen en wreef zachtjes.

‘Ik kan niet,’ mompelde ik. ‘Ik ben daar bezet.’ Ik gebruikte omslachtige woorden die de realiteit van mijn ongesteldheid moesten verzachten.

‘Ik denk dat het wel kan.’ Zijn hand kroop, groef en manoeuvreerde zich tot in mijn bikini. Met zijn andere hand pakte hij die van mij en bracht die naar het touwtje. Uit automatisme pakte ik het vast. Hij keek me afwachtend aan.

Vanochtend koos ik een zwarte bikini, want vlekken voorkomen was onmogelijk, maar ze onzichtbaar houden zou nog net lukken. Geen jurkje, want daarin zaten geen broekzakken om de kleurige verpakking van maandverband te verstoppen. En mijn tas moest een vakje hebben om dicht te ritsen, zodat mijn dagvoorraad tampons er niet uit kon vallen.

Andere vrouwen gaan ook zo te werk, dat wist ik zeker. We zijn menstruatieninja’s, ieder met een eigen set technieken om het rood onzichtbaar te houden. Levenslang geperfectioneerd, altijd hopend op gratie.

Maakte ik al die keuzes omdat ik het zelf wilde? Als ik geen menstruatieninja zou zijn, zou ik de vlekken in mijn ondergoed trots kunnen dragen; een teken van een gezond lichaam dat klaar is voor een nieuw begin. Ik zou mijn armen laten zwieren als ik naar het toilet loop met maandverband in mijn hand. Ik zou tampons in een mooi glaasje op mijn toilet zetten als traktatie voor iedere vrouw die op bezoek komt, zoals vroeger sigaretten op tafel kwamen.

Het blauwe touwtje wikkelde ik om mijn vinger. De kleinste beweging zou de tampon lostrekken. Ik was benieuwd wat er zou gebeuren als ik het bloed liet gaan. Zou het netjes op zijn plek blijven? Zou het langs mijn benen lopen? Zou het op de grond spetteren?

Ik realiseerde me hoe groot mijn wereld eigenlijk was en hoe klein die was geworden in mijn hoofd. Ik had er een touwtje omheen gespannen, of laten spannen.

Het blauw voor ons was kalm; het water kabbelde, de hemel leek gladgestreken. Ik deed een stap naar de diepte, trok de tampon los en gooide die met een flinke zwier in het blauw onder ons.

Daarna liet ik mijn broek zakken en duwde mijn billen tegen Faraj aan. Hij kleedde zich uit, hinkelde even toen hij op een been stond en sjorde mijn bikinibroekje opzij. Zijn penis baande een weg langs mijn billen en gleed naar binnen. Alles voelde zachter en warmer dan normaal. Ik hapte naar adem. Hij was hebberig, zijn heup maakte een ketsend geluid tegen mijn billen. Ik steunde met mijn handen op mijn bovenbenen, net boven mijn knieën, sloot mijn ogen en voelde alleen maar. Zonder tijdsbesef, zonder uiterlijk, zonder innerlijk verdwaalde ik in het niet-zijn.

Tot mijn zweterige voet uit mijn teenslipper gleed. Ik wankelde, probeerde weer in mijn slipper te stappen en zag hoe het bloed op mijn benen als een rivier met kleine vertakkingen de snelste weg naar het laagste punt zocht. Onderweg vermengde het rood met zonnebrand en vormde een lichtere kleur. Mijn benen waren het doek, het palet aan rood een kunstwerk.

Faraj stopte, pakte mijn bovenarmen, draaide me om, kuste me en zakte voor me op zijn knieën. Ik twijfelde, ik wist waar dit naartoe ging, en dacht aan hoe hij had gezegd dat hij van een bloederige hamburger hield. Zodra hij me zachtjes begon te likken, wist ik dat het goed was. Het bloed was niet eng, deed geen pijn, hield ons niet tegen, was er gewoon.

Ik synchroniseerde met zijn bewegingen. En ik kwam klaar.

Vanuit mijn ooghoek zag ik hem snelle handbewegingen maken, hij volgde en liet zich op de grond vallen.

Er zat bloed rondom zijn mond. Een donkerrode tint onder zijn neus, rode vlekken op zijn kin. Hij glimlachte toen hij mij zag kijken en likte zijn bovenlip af. Hij bromde tevreden.

Ik ging naast hem zitten.

De zon zakte langzaam. Het uitzicht werkte hypnotiserend. We staarden zwijgend. Ik vroeg me af of mensen uitzichten mooi vinden omdat ze de wereld zien, of juist omdat ze het einde van de wereld zien.

De lucht rondom de ondergaande zon veranderde van helderblauw naar rood.

‘De kleur rood verstrooit amper onderweg naar je oog,’ zei ik. ‘Dat zie je nu. Omdat de zon lager zakt, is de luchtlaag waar de zon doorheen moet dikker. Blauw redt dat niet vanwege de verstrooiing, maar rood komt er altijd doorheen. Daarom zijn mistlampen ook rood.’

Met mijn hand wreef ik over het bloed op mijn benen. Het was ingedikt en opgedroogd. Ik smeerde het uit, verstrooide het totdat er niets meer van te zien was, totdat er alleen nog een spatje op mijn enkel zat.

Ik keek ernaar. Liet het daar.

Het mocht er zijn. Niet alles hoeft te verdwalen.

Vandaag schilder ik geen touw om de olifant.

Lucia van den Brink is a writer based in the Netherlands. Van den Brink studied Japanese and Journalism at the University of Leiden. Her first novel, Niemand zoals hij (No One Like Him) was recently published by Ambo/Anthos. Her short stories and poetry have appeared in several Dutch-language literary magazines and journals including Tijdschrift Ei, De Revisor, De Optimist and Extaze, and she has written columns for the Dutch feminist web mag, TheTittyMag. In addition to writing, van den Brink practices Karate and has competed at both the European and World championships.

Sarah Timmer Harvey is writer and translator currently based in Brooklyn. Sarah
holds an MFA in writing and translation from Columbia University. Sarah’s translations of Marieke Lucas Rijneveld’s poetry have appeared in several publications including Modern Poetry in Translation, Asymptote Journal, and Gulf Coast Journal. Reconstruction, a chapbook of Sarah’s translations of stories by the Dutch-Surinamese writer, Karin Amatmoekrim will be published by Strangers Press (UK) in 2020. Sarah also regularly publishes interviews with writers, translators, and artists from around the world.