Life Is Us by Hüseyin Babacan Translated by Aysel K. Basci

I could see him. He was defying the hot temperature with his deep breathing. He appeared anxious. His bare feet bounced on the ground, repeatedly striking the sand’s dust. On him was the smell of blood that was unable to flow. In his head was the huge fear of life … I could feel it. He would sit in a corner sobbing. Then he would continue to walk. He didn’t have anything with him. His possessions consisted of only a ragged pair of pants. He always walked with one hand in his pocket. This must have been due to what I suspected. He continued to walk until the electric poles were closer together … He tore his pants further while crossing a wire fence. As he ran, his feet bled more. More tear drops dried on his cheeks. 

Thankfully, the sun was setting. Another night was about to fall that could unite us. He hit his knee on the bottom of an electric pole and stopped walking. He decided to spend the night there. I tried with all my power to make him notice me. I was thinking of the nights we used to sit outside together. If he thought of it, perhaps, he too could hear me. Then he pulled his harmonica from his pocket. I had given it to him on his birthday; it was his favorite thing. We used to play together. But now, he was blowing the notes all alone. The song reached through the air to me. He was trembling as he played. I could hear it. 

He was trying to play a folksong I had taught him. I had asked him to listen to that song one evening. “I am on a long narrow road. Traveling day and night.” That night, as if I’d had a hunch, I had whispered the following words in his ear: “Life is in the stars. Look at them carefully. Everything you want to see is hidden there.” My only wish was that, while he played, he would remember that night. And he did. He turned his head to the sky. Life was in the stars; he was looking at me. At that moment, I tried with all my being to make my presence felt by him. I shouted out body and soul. I could feel it; he shivered down his spine. After a while, he fell asleep. 

In the morning, he began to walk again. He had gotten a lot thinner. Staggering, he walked with difficulty, for hours. And, he had not eaten in days. He neared the bottom of an electric pole. Night was falling. This time, he didn’t pull his harmonica from his pocket. I was waiting for him to play something, but he didn’t. Instead, he pulled out a piece of paper and pencil and began to write something. His hands were trembling; he was scared. I could feel his fear. I had experienced that fear myself. As if it was his last night, he was trying to leave something behind. Or was he coming to me? 

At one point, startled, he tossed the paper aside. He pulled his harmonica out and began to play. He had gotten up, turning in circles, looking at me, and playing. He was laughing and jumping up and down. Then, he picked up a wooden stick and wrote some things in the wet sand. At first, I couldn’t figure out what he was writing. As he finished, he suddenly shivered. He fell to the ground. His skinny body was spread out on the sand. His hair splayed across the ground; his eyes open, he was looking at me. It was as if he knew; as if he could feel me. Trembling, his eyes wide open, he was coming to me. In the morning, someone found him. The notes he wrote were still in his hand, and the letters he drew were in the sand. 

For weeks, they were published as “The ugly face of war.” All the newspapers wrote about how a young boy was forced into migration and had drifted toward death. Everyone listened to his unfinished, forced migration story—like thousands of other unfinished migration stories—written in his own hand. For days, everyone read his notes. The hearts of people who read his words were broken, and wars were highly criticized. The blind eyes of humanity that failed to see some grave injustices were spit on. With his wet hands, he had left the following words in his first note:

“Though I try to suppress it I hear you every night. I bury my hands that smell of blood in the sand. I try to erase from my head your dead body’s image extending toward me. That’s what they said I must do, but it doesn’t work. I can’t forget how I separated your hair and closed your eyes with my hands. You were always writing when you were with me. So, I am writing, hoping that you will see me. Last night I once again played the harmonica you gave me. We listened to a song, remember? About a man on a long narrow road. I played that song. Then, I heard you whisper in my ear. It was as if you were telling me something from up there. I felt your presence again. After you died, they didn’t hold me long. Two soldiers picked me up by my arms and said, ‘Go away from here. Go away, before you too die.’ ‘Escape!’ they said. I didn’t want to, but they forced me. They said it was necessary. They said a better life was waiting for me in other countries. They said I was too small. I don’t know how small I am, but I am hungry. If you were here, you would feed me. I hear a voice again. It whispers to me, ‘Stop … Stop.’ This is you. Yes, this must be you. You are up there, aren’t you? You do hear me, don’t you? Soon, I will play the harmonica for you. Wait for me.”

They found these words on the second piece of paper:

“I couldn’t write properly. My hands are shaking. But I am not scared anymore. I can hear you. I can feel you. Will you stroke my hair again? Will we play the harmonica together over there too? Will we look into the far distance together? Have you missed me? I am lighter now. I have arrived. It’s over. My feet will not bleed anymore, nor will I cough or feel cold. Read what I wrote in the sand for you, in large letters. Feel me. I am where I am and only as large as I could have become.”

When they pulled his wet body to the side, I read what he wrote in the sand. It was written in large letters: 

“Life is in the stars, mom!” 

He was just a boy who was told to leave. He went to the safest place he could think of: my arms. He has now become the life itself. Two teardrops fell to my cheeks. People in the world looked at us and said, “There goes another shooting star!” 

Then, I saw him in front of me, his harmonica in his hand. He ran toward me. I whispered into his ear, “Life is us!”

Hayat Biziz

Onu görüyordum. Derin soluklarla sıcağa meydan okuyordu. Telaşlı gibi görünüyordu. Çıplak ayakları kumun tozuna vura vura sekiyordu yerde. Sığınacak bir yer arıyordu. Üzerinde akamadan kalmış kanın kokusu vardı. Beyninde ise koskoca bir hayatın korkusu… Hissedebiliyordum. Bir köşeye oturup ağlıyordu. Sonra yine yürüyordu. Hiçbir şeyi yoktu yanında. Yırtık pırtık bir pantolondan ibaretti her şeyi. Bir eli hep cebinde yürüyordu. Düşündüğüm şey olmalıydı bu. Yürümeye devam etti. Elektrik direklerinin sıklaştığı yerlere kadar… Tel örgülerde daha da çok yırttı pantolonunu. Daha çok kanadı ayakları koşarken. Daha çok gözyaşı kurudu yanaklarında. 

Neyse ki güneş batıyordu. Ona ulaşmak için bir gece daha doğacaktı bana. Bir direğin dibine vurdu dizlerini ve durdu. Geceyi orada geçirecekti. Bütün gücümle ona sesimi duyurmaya çalıştım. Beraber oturduğumuz geceleri düşünüyordum. Belki o da düşünse beni duyacaktı. Sonra sildi gözyaşlarını, cebinden mızıkasını çıkardı. Doğum gününde almıştım ona, en sevdiği şeyiydi. Beraber çalardık. Şimdi ise tek başına üflüyordu o notaları. Sesi bana kadar uzanıyordu. Titreye titreye çaldı. Duyabiliyordum. Ona öğrettiğim bir türküyü çalmaya çalışıyordu. 

Bir gece vakti dinletmiştim ona o türküyü: “Uzun ince bir yoldayım. Gidiyorum gündüz gece.” Sanki içine doğmuş. Türküyü o gece dinlerken şunu fısıldamıştım: “Hayat yıldızlardadır. Onlara iyi bak, görmek istediğin her şey orada saklıdır.” Tek istediğim o şarkı çalarken bunları hatırlamasıydı ve hatırladı. Kafasını göğe kaldırıyordu. Hayat yıldızlardaydı bana bakıyordu o an var gücümle belli etmeye çalıştım kendimi ona. Bütün benliğimle haykırdım. İçi ürperdi, hissediyordum. Daha sonra ağlayarak sızdı orada.

Yine yürümeye başladı sabah. Çok zayıflamış. Sallana sallana, zar zor yürüyor; bir şey de yemiyordu günlerdir. Yine bir direğin dibine geldi şimdi. Akşam oluyordu. Bu sefer cebinden mızıkasını çıkarmadı. Bir şeyler çalmasını bekliyordum ama o bunu yapmadı. Cebinden bir kâğıt bir de kalem çıkardı. Bir şeyler yazmaya başladı. Elleri titriyordu ve korkuyordu, o korkuyu hissediyordum. Ben de yaşamıştım bu korkuyu. Çok aç olduğu belliydi. Islanmıştı, öksürüyordu. Artık hastaydı da. Sanki son gecesiymiş gibi bir şeyler bırakmaya çalışıyordu ardında. Bana mı geliyordu yoksa. 

Bir ara elindeki kâğıdı köşeye atıp bir an irkildi. Mızıkasını çıkardı çalmaya başladı, ayağa kalkıp etrafında dönüp bana bakıyordu ve çalıyordu. Gülüyordu, kahkahalar atıp zıplıyordu. Sonra eline bir sopa aldı. Islanmış kumlara bir şeyler yazmaya başladı. Ne yazdığını başlarda anlayamadım. Yazısını tam bitirecekti ki birden titremeye başladı. Yere düştü. O cılız bedeni serildi kumlara. Saçları savruldu yere. Ve gözleri açıktı, bana bakıyordu hala. Ellerini iki yana açmış bana bakıyordu. Sanki biliyordu. Sanki artık beni hissediyordu. Titreye titreye gözleri apaçık bana geliyordu. Sabah birileri buldu onu. Yazdığı notlar elinde kazıdığı harfler kumdaydı. 

Haftalarca “Savaşın Kötü Yüzü” diye yayımlandılar. Ufacık bir bedenin zorunlu göçe tabi tutulup yavaş yavaş ölüme sürüklenmesini yazdı bütün gazeteler. Yarım kalmış bir göçün hikâyesini dinledi herkes onun parmaklarından. Binlerce yarım kalan bir göç hikâyesi gibi. Notlarını okudu insanlar günlerce. Her okuyanın yüreği burkuldu, savaşlar kınandı. Tükürüldü insanlığın göremeyen o kör gözlerine. Birinci notunda şunları bırakmıştı ıslak elleriyle: 

“Bastırmaya çalışsam da her gece seni duyuyorum. Kan kokan ellerimi kuma buluyorum. Gövdeme uzanan cansız bedenini silmeye çalışıyorum kafamdan. Böyle söylediler, ama olmuyor. Ellerimle saçlarını sıyırdığımı, gözlerini kapadığımı; bunları unutamıyorum. Sen hep yazardın benimleyken o yüzden yazıyorum belki duyarsın beni diye. Dün gece bana aldığın mızıkayı çaldım yine. Hani bir türkü dinlemiştik. Uzun ince bir yolda bir adam vardı ya. Tam onu çalıyordum. Sonra senin fısıltıların geldi sanki kulaklarıma. Kafamı kaldırdım ve oraya baktım. İçim ürperdi. Sanki o sözleri oradan söylüyor gibiydin. Uzun zaman sonra seni hissettim. Sen öldükten sonra çok tutmadılar beni aldı iki asker kolumdan git buradan çocuk dediler. Sen de ölmeden git. Kaç dediler. Yapmak istemedim. Zorladılar. Gitmem gerekiyormuş. Daha iyi bir hayat beni bekleyecekmiş. Farklı ülkelere göç etmem gerekiyormuş. Daha çok küçükmüşüm. Ne kadar küçüğüm bilmiyorum ama çok açım. Sen olsan beslerdin beni. Bir ses duyuyorum yine şu anda. Bana fısıldıyor. Dur… Dur. Bu sensin. Evet, bu sensin. Beni duyuyorsun. Ordasın değil mi? Evet ordasın. Yakında sana mızıka çalacağım. Bekle beni.” 

İkinci kâğıtta bunları buldular: 

“Düzgün yazamadım. Ellerim titriyor. Ama artık korkmuyorum biliyor musun? Seni duyabiliyorum, seni hissedebiliyorum. Saçlarımı sevecek misin yine? Okşayacak mısın beni? Beraber mızıka çalacak mıyız orada da? Bakacak mıyız uzaklara? Beni özledin mi? Hissediyorum. Daha hafifim artık. Geldi ve bitti. Ne ayaklarım kanayacak artık ne öksüreceğim ne üşüyeceğim. Yazımı oku. Yere yazdım senin için, büyük büyük. Hisset beni. Olduğum yerde ve olabildiğim kadarım.”

Islak bedenini köşeye çektiklerinde yerde yazanı okudum. Yerde kocaman şöyle yazıyordu: “Hayat yıldızlardadır anne!” 

O, ufak bir çocuktu ve ona gitmesini söylemişlerdi. O da bildiği en güvenli yere gitti. Benim koynuma. Hayatın ta kendisi oldu artık. Gözümden iki damla yaş aktı. İnsanlar dünyadan bize baktı ve şöyle dediler: “İşte bir yıldız daha kaydı.”

Sonra onu gördüm karşımda. Elinde mızıkası. Koştu bana doğru. Kulağına şunları fısıldadım: “Hayat, biziz!” 

Hüseyin Babacan was born and raised in Kırklareli, Turkey. He received his BA and is currently working on his MFA, in painting. In addition to painting, Babacan is an accomplished writer and poet whose short stories and poetry have been published in numerous literary journals and anthologies. In 2014, he won the first place in Creative Children’s Writing competition with the theme Children’s Rights. In 2021, his poetry book The Red Belt (Kırmızı Kuşak) won the International PEN price awarded to young writers.

Aysel K. Basci is a writer and literary translator. She was born and raised in Cyprus and moved to the United States in 1975. Aysel is retired and resides in the Washington DC area. Her work has appeared in The Common, Washington Square Review, Michigan Quarterly Review, Los Angeles Review, Columbia Journal, Adroit Journal, Aster(ix) Journal and elsewhere. 

19 December 2024